کیفیت گزارشگری مالی، سررسید بدهی و کارایی سرمایه‌گذاری

مطابق نظریه‌های نئوکلاسیک، شرکت‌ها به‌منظور بیشینه‌سازی ارزش خود تا زمانی سرمایه‌گذاری می‌کنند که مزایای حاشیه‌ای با هزینه‌های حاشیه‌ای این سرمایه‌گذاری برابر باشد. در چهارچوب کینزی که پیش‌بینی می‌شود سرمایه‌گذاری به‌وسیلۀ اولویت برای رشد یا امنیت مالی تعیین می‌شود و در چهارچوب نمایندگی که مشکلات عدم تقارن اطلاعاتی را در نظر می‌گیرد، امکان دارد شرکت‌ها از سطح مطلوب سرمایه‌گذاری خود منحرف شوند و بنابراین، از سرمایه‌گذاری ناکافی یا سرمایه‌گذاری اضافی رنج ببرند. در این مطالعه به آزمون نقش کیفیت گزارشگری مالی و سررسید بدهی در کارایی سرمایه‌گذاری پرداخته می‌شود. نمونۀ مورد استفاده دربرگیرندۀ 110 شرکت پذیرفته‌شده در بورس اوراق بهادار تهران طی سال‌های 1386 تا 1390 است و برای پردازش و آزمون فرضیه­ها از رگرسیون داده‌های تلفیقی و روش حداقل مربعات تعمیم‌یافتۀ برآوردی استفاده شده است. نتایج مطالعه نشان می‌دهد، کیفیت گزارشگری مالی (به‌ویژه با استفاده از مدل کاسزینک) و سررسید بدهی کوتاه‌تر، کارایی سرمایه‌گذاری را افزایش می‌دهند. همچنین، شرکت‌هایی که استفادۀ بیشتری (کمتر) از بدهی کوتاه‌مدت می‌کنند، شاهد تأثیر کمتر (بیشتر) کیفیت گزارشگری مالی (با استفاده از مدل کاسزینک) بر کارایی سرمایه‌گذاری خواهند بود.